Πώς συμπεριφερόμαστε όταν ένας συνάδελφος ή φίλος κάνει λάθος;

Όλοι κάνουμε λάθη. Κάποιες φορές μικρά και αθώα, άλλες φορές πιο σημαντικά.
Το ερώτημα δεν είναι αν θα συμβεί αλλά πώς θα αντιδράσουμε όταν το δούμε να
συμβαίνει μπροστά μας, ιδίως όταν πρόκειται για φίλο, συνεργάτη ή συνάδελφο.
Η αυθόρμητη παρόρμηση να διορθώσουμε αμέσως, να επισημάνουμε, να «ξεκαθαρίσουμε
τα πράγματα», συχνά δεν έχει να κάνει με φροντίδα αλλά με τον δικό μας εγωισμό.
Αντιθέτως το savoir vivre προτείνει έναν άλλο δρόμο, το μονοπάτι της διακριτικότητας
και της ενσυναίσθησης. Όταν ένας φίλος ή συνεργάτης κάνει λάθος δεν τον εκθέτουμε
μπροστά σε άλλους. Ακόμα κι αν πρόκειται για εμφανές σφάλμα, η δημόσια επισήμανση
φέρνει ντροπή και όχι επίλυση. Δεν επιμένουμε εμφατικά στο “σωστό”. Το “δίκιο” που
επιβάλλεται γίνεται βάρος. Το “σωστό” που προσφέρεται με ευγένεια, γίνεται δώρο.
Μιλάμε προσωπικά και με σεβασμό. «Ίσως να υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος» ή
«Μου φάνηκε ότι…» είναι φράσεις που ανοίγουν την πόρτα χωρίς να τη χτυπούν.
Σε έναν κόσμο που γρήγορα κρίνει και εύκολα επιτίθεται, η ευγένεια δεν είναι αδυναμία
είναι δύναμη που χτίζει σχέσεις, δεν τις ραγίζει. Το λάθος είναι ανθρώπινο.
Η καλοσύνη απέναντι στο λάθος όμως, είναι θέμα χαρακτήρα.